Karanlıkta Bir Kibrit

Birkaç Yıl önce New York’un Metropolitan Operasında önemli bir hayat dersi öğrendim. O gün operada temsil yoktu; bina boştu. Bana içerisini gezdiren müdür, kendisi ışıkları yakana kadar arkada beklememi rica etti.

Karanlıkta, koltuk dizilerinin arasından geçtiği sırada, onu göremiyordum. Müdür ancak sahneye çıktıktan sonra, nereye gittiğini seçebilmek için bir kibrit çaktı.

Koltuk sıralarının en arkasında olduğum halde, minik kibriti görebiliyordum. Bu toplu iğne başı büyüklüğündeki ışık, ne kadar ufak olursa olsun, yine de karanlıktan daha kuvvetli idi. O koyu karanlıkta kendini hemen belli ediyordu.

Bu olay bana şunu düşündürdü:

Dünya üzerinde iyiliğin rolü de aynıdır. Bir tek küçük iyilik dahi kötünün karanlığından üstündür.



_alıntı_