Biz de vaktiyle güzel yiyeceklerdik

Halîfe Hârûn Reşîd bir gün Behlül-i Dânâ ile sohbet ederken;

-Ey Behlül! Sana sarayımda bir oda ve hizmetçiler vereyim. Yeter ki bu eski elbiselerden kurtul. Yenilerini giy. İnsanlar arasına karış, dedi.
Bunun üzerine hazret-i Behlül;

-Müsâde ederseniz bir danışayım, dedi.

Halîfe;

-Kime danışacaksın, kimsen yok ki? diye cevap verdi.

Behlül de;
-Ben danışacağım yeri biliyorum, dedi ve oradan ayrıldı.

Hârûn Reşîd arkasından adamlar salıp danışacağı yeri öğrenmek istedi. Behlül gide gide şehir dışında bir mezbeleliğe gitti. Başını eğip bir şeyler dinlermiş gibi yaptı. Bir şeyler söylendi. Daha sonra oradan ayrıldı. Saraya yöneldi. Sultanın adamları ondan önce saraya dönüp hâdiseyi halîfeye bildirmişlerdi. Behlül huzûra girince, halîfe Hârûn Reşîd ona;

-Ey Behlül! Söyle bakalım vereceğin cevâbı, dedi.

Behlül;

-Danıştım efendim. Lâkin insanlar arasına karışmam mümkün değil, dedi.

Halîfe heybetle;

-Ey Behlül! Sen gidip çöplere danışmışsın, haberim oldu, dedi.

Behlül de;

-Doğru söylüyorsun ben de onlara danıştım. Onlar bana cevap verdiler ve;

-Ey Behlül! Biz de vaktiyle en güzel ve nefis yiyecekler idik. Bütün güzellikler bizde idi. Sevgi ve itibarımız çoktu. Ne zaman ki insanlar arasına karıştık. İşte bu hâle geldik. Çöpe atıldık. Sen de sakın insanların arasına karışma,dediler.

Bu sözlerdeki ince mânâları anlayan Hârûn Reşîd: "Haklısın." deyip düşüncelere daldı.